درست در جنوب روم مکانی دلربا را می‌یابید. امروزه این محل پارک طبیعی است، اما هنوز هم با منظره‌ای بسیار غنی، مسافرانش را مدهوش می‌کند. این مکان در خاطرات تثبیت شده و از هزاران منظره بهره‌مند است. در میان تلماسه‌های عظیمی رو به دریا و کوههای بدون سکنه که دورشان را جنگل‌های و درختان فراوان احاطه کرده‌اند، غوطه‌ور شده است.
شکوفاترین بوته‌های مدیترانه‌ای در چهار سوی این منطقه وجود دارد که ردپایی از مردان و زنان بزرگی دارند که سالیان پیش در اینجا می‌زیسته‌اند. وقتی در امتداد جاده‌های باستانی قدم می‌زنید غرق در رایحه‌های گمراه‌کننده و خاطراتی پرپژواک می‌شوید، همانند ترانهٔ پری دریایی یا ملودی‌ای که الهه سیرس برای جذب قربانیانش می‌نواخت، که در اودیسه اولیسز درباره‌اش آموختیم.
ما نیز مجذوب این رایحه‌های اغواکننده شده‌ایم، به قدری که آنها را در عطری حسی و گرم گنجاندیم که بتواند روح را وارد زیبایی‌های حواس انسانی کند. 
این عطری جادویی و حسی است، گویا الهام گرفته از الهه است. مجموعه‌ای شاداب از میوه‌های شیرین از جمله میوه گل ساعتی، هلو و گلابی که با ترکیبی ماهرانه با تمشک و برگ و جوانه انگور فرنگی سیاه آمیخته شده است.
همانند نوازش گل برف و همچون برداشتن گامی برهنه بر روی ماسه اغواکننده است که از سویی دیگر با بوی سهوناپذیر پیپرونال گرما گرفته و با قدرت رایحهٔ مشک سفید و نعناع هندی نیرو می‌گیرد.
این عصاره همانند یکی از دارو‌های افسون‌کنندهٔ مشهور الهه سیرس هر که از آن استفاده کند مجذوب خود می‌کند، و او را در جاده‌های اسرارآمیز هدایت می‌کند تا در تحول پرخطر احساسات و الهاماتی محصور در فیلتری جادویی که می‌تواند جریانی ناتمام از اسرار و احساسات را برجا گذارد، شگفتی‌های اعجاب‌آوری را کشف کند.